Değirmenler Mahallesi’nde hatıralarla dolu iki odalı sıvasız, ahşap ve kerpiç evde yaşayan üç çocuk annesi 67 yaşındaki Çakır’ın büyük oğlu Jandarma Komando Er Ayhan Çakır, 1994’te Hakkari Şemdinli’de çıkan çatışmada şehit oldu.

Oğlundan sonra Kıbrıs Gazisi eşi Hüseyin’i de kaybeden Çakır, 26 yıldır “ilk göz ağrım” dediği oğlundan ve 14 yıldır eşinden ayrı kalmanın hüznünü yaşıyor.

Dedesinden kalan evinde yalnız yaşayan Çakır, devletin sağladığı imkanlarla geçiniyor.

Yaklaşık bir yıldır evinin çatısının aktığını, kimseye yük olmamak için yetkililerden ve çevresinden gizleyen Çakır, yakınlarından da bu durumu kimseye anlatmamasını istedi.

Misafirlerini, çatının aktığının fark edilmemesi için bahçesinde ağırlayan Çakır, yağmur yağdığında eşi ve oğlunun hatıralarını ıslanmaması için poşetlere sardı.

Anneler Günü’nde kendisini ziyaret eden bir kişinin akan çatıyı fark etmesi üzerine durum Burdur Valiliğine bildirildi.

Kendinden habersiz yapılan bu girişimle evi onarılan Çakır, daha çok ihtiyacı olanlar faydalansın diye başka bir eve taşınma teklifini de kabul etmedi.

“Devlete daha fazla yük olmak istemedim”

Zekiye Çakır, AA muhabirine, eşinden ve oğlundan kalan maaşla çocuklarına yardım ettiğini, borçlarını ödediğini söyledi.

Bugüne kadar paraya hiç değer vermediğini, tek üzüntüsünün oğlu ve eşinden ayrı kalmak olduğunu aktaran Çakır, gönlünün bir yarısı kırık yaşadığını dile getirdi.

Çakır, ne kadar zaman geçse de oğlunun ve eşinin hala ciğerinin bir köşesinde durduğunu vurguladı.

Çatısı akmaya başladığında zor günler geçirse de kimseye bir şey demediğini anlatan Çakır, devlet yetkililerinin yıllar önce evini onarmak istediğini ancak kabul etmediğini kaydetti.

Çakır, evladının ve eşinin hatıralarını yağmurdan gözü gibi koruduğunu belirterek, şöyle konuştu:

“Çatı yapılırken de kimseye yük olmak istemedim. ‘Evimin akmayan odasında kalırım’ dedim. Devlete daha fazla yük olmak istemedim. Artık çatım akmadığı için evladımın hatıralarını naylona sarmam, güzelce duvara asarım. Bu evin her taşında, duvarında oğlumun ve eşimin hatırası var. Yardım etmek isteyenler beni evimden koparmasın. Halimize şükür, bizden daha kötü durumda olanlar var. Vatanımız, devletimiz sağ olsun yeter. Cenabı Allah oğlumu nur içinde yatırsın, mekanı cennet olsun. Oğlumun şehit olmasından çok gurur duyuyorum, acısı da hep içimde. Her insana hem gazi eşi hem de şehit annesi olmak nasip olmaz.”

“Onurlu bir yaşam sürüyor”

Muharip Gaziler Derneği Burdur Temsilcisi Hasan Okyar, Zekiye Çakır’ın onurlu bir yaşam sürdüğünün altını çizdi.

İhtiyacı olsa bile asla dile getirmediğini vurgulayan Okyar, “Devlet yetkilileri, bizler sürekli bir ihtiyacı olup olmadığını soruyoruz. Ama her seferinde sıkıntısı olmadığını söylüyor. Kimseye yük olmamak için çatının aktığını da gizlemesi onun yüce gönüllülüğünün en büyük ispatı. Devlet yetkilileri tüm şehit ve gazi yakınlarında olduğu gibi Zekiye annemizi de hiçbir zaman yalnız bırakmamıştır.” ifadelerini kullandı.